Szkoła Podstawowa nr 4
im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego
w Tczewie

                      Aktywnosć fizyczna kontra depresja

                         Jak pomóc dziecku w nauce  

                       PODSTAWOWE ZASADY NETYKIETY                     

                      Nauka zdalna – jak uczyć się zdrowo?                 

Drodzy uczniowie...czas na relaks - kliknij aby przeczytać.          

                            Pedagog zaprasza                                        

                            Wirtualne podróże

               Porady pedagoga szkolnego dla rodziców                   

                              (kliknij aby przeczytać)

Drodzy Uczniowie !

Na pomoc pedagoga szkolnego możecie liczyć, gdy

   Chcecie po prostu porozmawiać z kimś życzliwym

   Trapi Was jakieś zmartwienie i macie potrzebę  porozmawiać o tym z kimś

   Potrzebujecie pomocy i porady

   Ktoś narusza Wasze prawa

   Ktoś stosuje wobec Was przemoc

Służę pomocą w każdej sytuacji problemowej, wiem co oznacza słowo dyskrecja i empatia .

Pozdrawiam Hanna Sitkiewicz

Drodzy Rodzice

Mogą Państwo oczekiwać pomocy od pedagoga szkolnego, gdy:

   Pojawiły się problemy z zachowaniem dziecka

   U dziecka pojawiły się trudności w nauce, niepowodzenia szkolne

   Zauważyliście , że dziecko zaczęło się dziwnie zachowywać bez znanej Ci przyczyny

   Podejrzewacie, że dziecko pali papierosy , zażywa środki o działaniu narkotycznym

   Ma poważne problemy z rówieśnikami, alienacja , agresja

   Ma problemy z pokonaniem nieśmiałości i zaniżone poczucie własnej wartości.

Służę pomocą w rozwiązaniu każdej sytuacji problemowej.

Pozdrawiam Hanna Sitkiewicz

„Nauka do samodzielności”-

Wg. „Szkoły dla rodziców”

Kiedy wycinasz coś za mnie,

Otwierasz coś za mnie,

Ustawiasz coś za mnie,

Rysujesz coś za mnie,

Znajdujesz coś za mnie,

………uczę się jedynie, że Ty robisz to wszystko lepiej ode mnie

Twoje dziecko

P.S.

Milenka lat 10 powiedziała, że to prawda.

Wicedyrektor ds. dydaktyczno- wychowawczych klas 0-3- Katarzyna Ellert                                                                           

Link do filmu 

Kiedyś Twoje dziecko rozwinie skrzydła, od Ciebie zależy czy będzie latać

Jak rozmawiać z dzieckiem

o trudnych sprawach,

  „tematach tabu”

Wielu rodziców zastanawia się: jak rozmawiać z dzieckiem

o trudnych tematach? Czy warto mówić dziecku, że dany problem istnieje i może pojawić się w jego najbliższym otoczeniu?

Po pierwsze: edukuj się

Rozmowy z dziećmi o rzeczach trudnych są potrzebne. Jednak, ty sam musisz mieć wiedzę na dany temat, by nie tylko przekazać pociesze merytoryczne treści, ale też umieć odpowiedzieć na pytania. A pytania te często są zaskakujące. Dzieci lubią i chcą wiedzieć więcej, szczególnie, gdy poruszane są tematy z pogranicza tych "dorosłych", niosących z sobą znamiona tabu. Jeśli zależy ci na wiarygodnej i pełnej wiedzy, nie korzystaj tylko i wyłącznie z zasobów internetu. Sięgnij po publikacje naukowe, zadzwoń lub spotkaj się z terapeutą czy pedagogiem, który pracuje z dziećmi i młodzieżą dotkniętą danym problemem. Od takich osób dowiesz się najwięcej i zawsze będą to sprawdzone i wartościowe wiadomości.

Po drugie: nie bój się

Nie bój się rozmawiać. Fakt, że poruszasz z własnym dzieckiem trudne tematy ma ogromne znaczenie dla was obojga, dla waszej relacji. Przede wszystkim pokazujesz dziecku, jak bardzo mu ufasz, że jest dojrzałym rozmówcą, z którym możesz prowadzić dyskurs

o wszystkim. To pozytywnie wpływa na poczucie własnej wartości dziecka / nastolatka i na jego zaufanie do ciebie. Zmienia się także postrzeganie rodzica. Nie jesteś już "starszym", który mało wie

o świecie, lecz "dorosłym", który się zna i swoje własne dziecko traktuje jak partnera.

Po trzecie: daj sobie i dziecku czas

Zanim przystąpisz do rozmowy, zadbaj o spokój, ciszę, o przyjazną atmosferę wokół ciebie i dziecka. Nie sposób prowadzić poważnych dyskursów podczas jazdy samochodem czy autobusem, ani

w towarzystwie rodzeństwa i telewizora. Wasz komfort ma w tym momencie znaczenie i może okazać się sprzymierzeńcem w tej trudnej dla obu stron sytuacji. 

A nawet jeśli nie udało się wam porozmawiać tak, jakbyś sobie tego życzył/a, to stwórz kolejną okazję. W tym obszarze nie wolno się poddawać, szczególnie wtedy, gdy widzisz, że twoja pociecha ucieka od rozmowy i problemu. 

Po czwarte: zawsze bądź po stronie swojego dziecka

Bez względu na to, co usłyszysz, okazuj dziecku szacunek, pokaż mu, że uważnie słuchasz jego słów i zapamiętaj je. Nie ma znaczenia to,

w jakim kierunku potoczy się rozmowa, zawsze bądź po stronie swojego dziecka, by miało pewność, że jesteś oparciem, że będziesz je wspierać i nie odstąpisz na krok, gdy przyjdzie zmierzyć się

z problemem. 

Wicedyrektor ds. dydaktyczno-wychowawczych

Katarzyna Ellert

JAK KOCHAĆ I WYMAGAĆ 

Aby zrozumieć dziecko, trzeba postawić się na jego miejscu, a najlepiej znaj­dować się w dwóch miejscach na raz – wejść w rolę dziecka i jednocześnie pozostawać rodzicem. 

Ponieważ jednak wszyscy popełniamy błędy i co więcej, często nie zdajemy sobie z tego sprawy, powinniśmy w sprawowaniu tych ról odwoływać się do autorytetów i sprawdzonych metod postępowania, korzy­stając z inspirujących doświadczeń rodziców i specjalistów –ich życzliwych praktycznych porad i fachowych wskazówek.

Właściwa modyfikacja zachowań rodziców może spowodować zmianę niepożądanych postaw dzieci.Budowanie  właściwych relacji, pomoc, umiejętne stawianie granic i zachęcanie do współdziałania jest drogą do efektywnych rozwiązań wychowawczych. 

 Prawidłowa relacja między dorosłym a dzieckiem powinna łączyć w sobie dwa aspekty: miłość, akceptację, szacunek oraz granice, normy, wymagania.

Więź emocjonalna z rodzicami jest najważniejszym czynnikiem chroniącym dzieci przed podejmowaniem zachowań ryzykownych.

 Jakość relacji rodzic – dziecko decyduje o skuteczności oddziaływań wycho­wawczych,    a w efekcie – sukcesie lub porażce rodziców. 

 NAJWAŻNIEJSZE ZASADY, O KTÓRYCH WARTO PAMIĘTAĆ: 

Jak określać dziecku granice? 

Dzieci potrzebują jasno wytyczonych granic, żeby nauczyć się wybierać między dobrem 

a złem.

1. Mów o zachowaniu dziecka, a nie o jego postawie, uczuciach lub wartościach.

2. Bądź bezpośredni i konkretny.

3. Dokładnie określaj konsekwencje.

Jak pomóc dziecku w radzeniu sobie z własnymi uczuciami?

1. SŁUCHAJ DZIECKA BARDZO UWAŻNIE
2. ZAAKCEPTUJ UCZUCIA DZIECKA

Dziecko, kiedy przeżywa silne uczucia, tak jak dorosły potrzebuje zrozumienia. Nie jest wtedy w stanie nikogo słuchać. Nie przyjmuje rady, pocieszenia ani konstruktywnej krytyki. Jeśli jest wysłuchane i otrzymuje empatyczną odpo­wiedź, najczęściej potrafi pomóc sobie samo.

1.  OKREŚL UCZUCIA DZIECKA
2. ZMIEŃ PRAGNIENIA DZIECKA W FANTAZJĘ 

Wyrażanie pragnień dziecka w formie fantazji daje mu możliwość przeżycia w wyobraźni tego, czego nie może mieć w rzeczywistości.  

Dzieci potrzebują, aby ich uczucia były akceptowane i doceniane.  

Istotne są właściwie sformułowane komunikaty, którymi chcemy zachęcić dziecko 

do współpracy z nami. Służą temu słowa klucze: Zależy mi… Potrzebuję… Oczekuję... 

Aby zdyscyplinować dziecko, należy nie tylko dostrzec jego uczucia, trzeba także zrozumieć 

i uwzględnić jego niechęć do ograniczeń. Trudno się prze­cież spodziewać, żeby dziecko cieszyło się z zakazów. Jeśli weźmiemy pod uwagę stan emocjonalny dziecka i jego ocenę sytuacji, mamy szansę na do­browolne zaakceptowanie przez dziecko zmiany zachowania i wyrobienie samodyscypliny. 

Zachęcanie dziecka do współpracy wiąże się ze stosowaniem wobec niego ograniczeń.

Ustawienie ograniczeń w sposób, który chroni szacunek do samych siebie – zarówno rodziców, jak i dzieci – pozwala dzieciom na identyfikowanie

się z rodzicami i wartościami, które oni wyznają, oraz zdefiniowanie wewnętrznych form zachowań.

Zamiast karania:

 1. Wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka. 

2. Określ swoje oczekiwania. 

3. Wskaż dziecku, jak może naprawić zło. 

4. Zaproponuj wybór. 

5. Przejmij inicjatywę. 

6. Wspólnie rozwiążcie problem. 

Wdrażaj właściwe działanie, zamiast stosować karę! 

Wskazuj właściwe konsekwencje, zamiast wymierzać karę! 

Kary ranią! Konsekwencje wychowują!

Jak zachęcić dziecko do samodzielności?

Pragnąłem mleka matki, a dostałem butelkę z mlekiem. 

Pragnąłem Rodziców, a dano mi zabawkę. 

Pragnąłem rozmowy, a dano mi książkę. 

Pragnąłem się uczyć, a wystawiono mi świadectwo. 

Pragnąłem myśleć, a otrzymałem wiadomości. 

Pragnąłem mieć szerokie spojrzenie, a otrzymałem krótkie informacje. 

 Pragnąłem szczęścia, a dano mi pieniądze. 

Pragnąłem sensu, a umożliwiono mi karierę. Pragnąłem nadziei, a dostałem niepewność. Pragnąłem się zmienić, a obdarowano mnie współczuciem. Pragnąłem żyć….

Anonimowy nastolatek,1999

Jak uwolnić dziecko od narzuconych mu ról?

„By wierzyć w siebie, muszę mieć kogoś, kto we mnie uwierzy”.

Uwolnij dziecko od grania ról, w które wchodzi, gdy przyklejasz mu negatywne etykietki!

Musimy pamiętać, że dziecko uwierzy w siebie dzięki pochwale i zachęcie. Wtedy czuje się docenione i zmotywowane do robienia czegoś dobrego, sło­wem: ruszy przed siebie, obierając właściwą drogę.

Można więc zaryzykować stwierdzenie, że wychowanie to odkrywanie 

w dziecku tego, co dobre, i stwa­rzanie takich warunków, aby to dobro mogło się rozwijać.

Jak mądrze chwalić dzieci?

„Porównując się z innymi, możesz stać się próżny lub zgorzkniały, bowiem zawsze znajdziesz lepszych i gorszych od siebie”.

To nieprawda, że są dzieci, których nie ma za co chwalić. W każdym można zauważyć coś dobrego – trzeba chcieć dostrzec te „grudki złota”, chociaż czasem są one posypane kurzem lub zabrudzone błotem. Każdy z nas może nauczyć się widzieć dobro w drugim człowieku. 

Pochwała opisowa nie odwołuje się do cech charakteru dziecka, lecz do jego starańi osiągnięć. Zachęca dziecko do powtarzania zachowań, które zostały docenione. Daje odwagę do wypróbowania swoich sił w nowych sytuacjach. Daje dziecku świadomość tego,  co rzeczywiście potrafi. Buduje w nim szacunek do samego siebie.

Literatura polecana rodzicom:

1. Faber A., Mazlish E., (1992), Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słu­chać, żeby dzieci do nas mówiły, Poznań: Media Rodzina.
2. Sakowska J., (2008), Szkoła dla Rodziców i Wychowawców, część I, Warszawa: Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej.
3. https://www.youtube.com/watch?v=0Gj9SC75edk
4. https://www.youtube.com/watch?v=B5DhGuWRJeY

Zachęcam gorąco do obejrzenia!

Pedagog szkolny: Katarzyna Ellert  

7 sposobów na podniesienie poczucia własnej wartości